Dag 2 Lido di Noto

Na overleg is besloten om vandaag naar het plaatsje Noto te gaan en naar de Cavagrande del Cassibles. Het laatste is een tocht zoals je die vindt in de Gorges du Verdon. Het ontbijt is typisch Italiaans. Zoete broodjes en dito drankjes. Na de bestelling van twee koffie komen de kleinste kopjes ooit. Verkeerd besteld denk ik dan, maar nee. Als koffie wilt zoals in Nederland dan bestel je café americano. Dan maar twee cappocinni. Na het ontbijt gaan we op pad. In Noto is het een grote chaos, maar dat is hier gewoon. De parkeerplaats die in Tom had ingevoerd gaan we niet vinden met al de eenrichtingsverkeer. Op goed geluk parkeer ik de auto in Via di Roma en nadat we door allerlei straatjes en steegjes hebben gelopen komen we bij de stadspoort van Noto. Onmiddellijk stikt het van de toeristen, maar dat zijn wij ook.
De barokke kerk is prachtig, ook van binnen. En gelukkig niet zo overdadig als de barokke kerk in Granada. Bij de kerk van de heilige Maria, zo heten ze, lijkt het wel, allemaal, kunnen we naar de toren. Vanaf hier hebben een goed uitzicht over de stad en op de barokke kerk. Via een omweg komen we weer bij het begin van de tocht, de stadspoort. Hierna gaan we op pad naar de kloof, Cavagrande del Cassibles. Het parkeren is lastig want we zijn niet de enige. Eerst plassen, een pannini scoren en watertjes en daarna op weg naar beneden. Als we na een 20 minuten aankomen zien we allerlei stroompjes en zwempoelen. Het is er druk. Kitty schopt de schoenen uit en gaat in het water. De verwachting is dat het koud is, maar dat blijkt mee te vallen.
Het is een geweldige plaats om te zwemmen, te luieren en om bruin te worden. Als we weer naar boven gaan valt het mij tegen. De conditie is ronduit slecht. Maar toch zijn na 45 minuten boven, ik zeiknat van het zweet en behoorlijk buiten adem.
Eerst bijkomen, een ijsje en dan op weg naar het hotel. Zwemmen!
In de avond gaan we naar Avola om te pinnen en wat te eten. Kitty wil graag nog even over de boulevard lopen, dus dat doen we als eerste. De zee is hier minder blauw dan in zuid-Spanje, maar het genieten is er niet minder om. De pinautomaat heeft Tom wel gevonden, maar zijn mededeling van "bestemming bereikt" is toch wat summier. Uiteindelijk blijkt dat pin in een bank, welke niet direct herkenbaar is, te staan. Toch gelukt en het eten hebben we genuttigd bij de pizzeria om hetzelfde plein. Kitty kreeg niet alles op, waarop de ober vroeg of ze een 'box' wilde. Kennelijk is hier ook al gebruikelijk om de restjes mee te nemen. Op de kamer drinken we nog een wijntje en een biertje. Morgen gaan we naar Pantalica