Dag 6 Juzcar

Verplaatsen naar Juzcar, via de witte dorpen route. Hiervoor gaan we eerst naar Cortez de la Frontera. Daarna via El Bosque, Grazalema en Ronda naar Juzcar. Na een 1 uur komen we aan Cortez de la Frontera. Middenin het dorp zien we een kasteel op de heuvel. Daar wil ik naar toe roept Kitty van achteruit de auto. OK, maar omdat het niet duidelijk is hoe we moeten komen rijdt Peter op goed geluk een straatje in. Dat blijkt de verkeerde keus, de straat wordt steeds smaller en gaat naar beneden. Vervolgens doemt de ene bocht na de andere bocht op en het wordt zo smal dat we zelfs op een punt de spiegels even moeten inklappen. Dit had ik niet gedurfd, maar gelukkig rijdt Peter. De hele rit door al die nauwe straatjes duurt al met al toch nog een 10 minuten. Eenmaal er uit, zijn we ook het dorp uit en is het kasteel niet meer te zien. Jammer, maar de rit was leuk en spannend tegelijk. Hierna gaan we door met de reis. In het dorp Grazalema stoppen we om koffie te drinken en een korte wandeling te maken. Als we in de middag in Ronda aankomen zoeken we een parkeerdoos en gaan we op zoek naar de brug over de kloof. Het uitzicht vanaf de brug is schitterend en de kloof geeft je een beetje het gevoel van de Grand Canyon. Als we eenmaal "boven" zijn uitgekeken dalen we af naar beneden. Niet helemaal, maar toch ver genoeg om later moeite te hebben om weer naar boven te gaan. Op een bepaald punt heb je een prachtig uitzicht op de brug en dat is ook de reden waarom het er zo druk is. Ronda is wel erg toeristisch en het is een drukte van jewelste. Het spreekwoord de laatste loodjes zijn bezwaart klop wel. De rit van Ronda naar Juzcar wordt steeds avontuurlijker. De wegen wordt een weg en dat weer wordt een weggetje met niet heel veel ruimte om te passeren. Opeens is het dorp er. Je rijdt de hoek om en een heel blauw dorp verschijnt plotseling. Het appartement is ook direct in het begin van het dorp, dat scheelt zoeken. Bij nummer 44 melden we ons, althans dat proberen we. De deur is dicht en op het kloppen reageert niemand. Of toch wel! Een deur gaat open en de verhuurder wacht ons op. 10 minuten later hebben we de sleutel en kunnen we uitpakken.

Het appartement is koel, maar tamelijk donker. We beschikken over een klein binnenplaatsje (met zwaluwnest), een tussen dakterras en een boven dakterras. Ook staat er een BBQ, dat wordt een keer knoeien en een wasmachine.

In de avond nemen we een Tinto Verano en leggen we een kaartje